دلم برای لبنانی ها نمی سوزد . اگر اهل لبنان بودم با شروع جنگ از کشورم خارج میشدم تا هر کسی که قرار است بماند و به نام خدا و دینش بجنگد راحت باشد . این جنگ برای کشورگشایی نیست که ادم بماند و برای خاک و وطنش بجنگد . انهایی که سالها تعلیم دیده اند که در چنین روزی بجنگند و حاکمیت اسلامی را جهانی کنند حتما می دانند که در بهشت به رویشان گشوده است پس جایی برای ماندن در کنار انها نیست .
دلم برای اسراییلی ها می سوزد چون معتقدم ادمهای باهوشی هستند که تمام دنیا را با فکر و سواد و سیاست و اقتصادشان می چرخانند . حیف است که چنین انسانهای باهوشی از بین بروند .
وقتی می بینم که تمام سرمایه گذاری های بزرگ بانکهای جهانی هالیوود را یهودی ها قبضه کرده اند به استعدادشان ایمان می اورم . و فکر می کنم یکی از راههای پیشرفت هر کشوری مدارا و ارتباط با اسراییل است .
در بین عکسها و فیلمهای جنگ چهره دختران کوچک لبنانی را می بینم که روسری سرشان کرده اند . و پسری را که در میان اوار قرانی را پیدا کرده و سه بار می بوسد .
و زنانی را که به سر و صورت می کوبند و مردانشان را در جنگ از دست داده اند .
باز هم می مانند تا بجنگند و حاکمیت اسلامی را جهانی کنند ...
دلم برای ان ده نفری که در اهواز به اعدام محکوم شده اند می سوزد . و برای بیست و شش مسافری که در جاده هرمزگان جان باختند و چهل هزار نفری که در زیر اوار ماندند و چهارمیلیون نفری که زیر خط فقر زندگی می کنند و میلیونها انسانی که اسیرند و در اسارت نوجوانی و جوانی شان را هدر می دهند ...
