همون اوایل که امده بودم اینجا با یکی از دوستان خیلی قدیمی همسرم اشنا شدم که نمونه اش را شاید کمتر بشه این روزها در ایران خودمان پیدا کرد . از اون تیپ مردهای قوی هیکل و دل رحم که منو به یاد لوطی های محله های قدیم می انداخت . تفاوتش با انها در میزان تحصیلاتش بود که تعجب برانگیز بود . همسرم از خاطراتش در این سالهای ربع قرن دوستی داستانهای جالبی تعریف کرده بود و در اخر همه داستانها اضافه می کرد که اگر روزی کسی نباشه که بشه بهش اعتماد کرد یادت باشه که فلانی همیشه هست ...
متاسفانه هفته قبل متوجه شدیم که دچار بیماری سرطان شده و انقدر این بیماری سریع در بدنش پخش شده که دکتر فقط 25 درصد امید زنده موندن بهش داده . اینجا به این راحتی ها نمی گذارن کسی از دست بره بنابراین خیلی سریع شیمی درمانی رو شروع کردن . روی همون اخلاق هایی که داره گفته دوست ندارم هر روز بهم زنگ بزنین و حالم رو بپرسین و دلداریم بدین . من خودم با این جریان کنار می ام و می دونم چطوری باید باهاش بجنگم .
دیروز شنیدم که رفته قبل از اینکه موهاش بریزه کچل کرده ...
می دونین هر روز هزاران نفر از این دنیا میرن و همشون هم برای اطرافیانشون عزیزند . زندگی همیشه اخرش توی یه نقطه تموم میشه . اما با تمام این حرفها ادم دلش می گیره وقتی می بینه یه سری ادمها که از بین می رن دیگه مثل انها به دنیا نمی ان . نسل شون داره از بین میره . منظورم ادمهاییه که همیشه اماده فداکاری واسه خودی و بیگانه باشن . بشه روی حرفشون حساب کرد . اصیل و خانواده دار باشن . در عین حال فروتن و خاکی باشن . همیشه حواسشون به همه دور و برشون باشه . واسشون خانواده حرمت مخصوص داشته باشه . همیشه بگو و بخند باشن و ادم تصور کنه کوه این ادمها رو تکون نمیده . همون تیپ ادمهایی که همیشه میگن طرف خیلی مرده .
نسل این جور ادمهای قوی داره از بین میره . دلم بیشتر واسه این چیزها میسوزه ...
