با هم که رودروایسی نداریم حتی اگر همین فردا هم بساط جمهوری اسلامی برچیده بشه و یه حکومت کاملا مردمی سرکار بیاد بعید می دونم حتی ده درصد ایرانی های مقیم امریکا به مملکت برگردن .
تکلیف نسل اولی که همان زمان انقلاب مهاجرت کرد کاملا معلومه الان دیگه نیاز به دکتر و متخصص و بیمارستان مجهز داره که اگه چشم شیطان کور سالمه بره چکاپ کنه و اگر هم بیماره تحت مراقبت های لازم باشه .
تکلیف نسل دوم که ان زمان وابسته به خانواده بوده و حالا تحصیل کرده امریکا شده و زندگی مستقلی داره هم معلومه . یا با همسر خارجی سر می کنه که هرگز نمی تونه راضی اش کنه در ایران زندگی کنه و یا با همسر ایرانی زندگی می کنه که مدتهاست تجارت و دفتر و مطلب و ... خودشون رو دارن و با اینهمه وام و بدهی کردیت کارت و سرمایه گذاری فکر نکنم بتونن تصمیم بگیرن برگردن .
تکلیف نسل سوم هم که الان یا مدرسه می ره یا کالج و دانشگاه معلومه بنده خدا از زبان فارسی فقط سلام و خداحافظی رو بلده و کلمه پدرسگ ! که معمولا پدرها خیلی دوست دارن در مورد بچه هاشون به کار ببرن .
این وسطها یه نسل سوخته هم هست مثل نسل ما که از اونجا رونده و از اینجا مونده هستیم . نصف عمرمون رو توی ایران گذروندیم و با سختی هاش سوختیم و ساختیم (البته اون موقع نمی دونستیم چقدر داریم می سوزیم ) حالا که پامون رسیده به اینجا دوست داریم از بقیه عمرمون استفاده لازم رو ببریم .
اون ده درصد اولی که گفتم ممکنه به مملکت گل و بلبل رویایی برگردن یه تعداد بازنشسته ها و حقوق بگیرهای دولت امریکان که نمی تونن واقعا با اون حقوق توی امریکا زندگی ایده الی داشته باشن با یه مقدار اندوخته بیست و چند ساله برمیگردن ایران تا یه اپارتمان بخرن و با حقوق سوشیال سکیورتی زندگی نسبتا خوبی در ایران داشته باشن .
زندگی اینجا اگر چه ایده ال نیست اما از بعضی جاها خیلی قابل تحمل تره . بنابراین اگه کسی براتون تعریف می کنه که اینجا جهنمه درست مثل ایران و دولتش ابلیس است مثل دولت ایران و برنامه های تلویزیون احمقانه و خسته کننده است مثل تلویزیون ایران و قانونش تخماتی (ببخشید) است مثل قوانین ایران و همه چیزش از ایران بدتر است و ما فقط داریم با صبوری تحمل می کنیم باید برایش توضیح داد تفاوت بدی اینجا با انجا مثل این است که یک نفر در یک لگن اب اجابت مزاج کند و یک نفر در دریا اینکار را انجام بدهد کدام یک قابل تحمل تر است .
