اينجا هوا بيشتر از صد درجه فارنهايته . انقدر هوا گرمه که توی تلويزيون اخطار ميدن مواظب خودتون باشين و اگه کار تون يه طوريه که در محيط سر پوشيده نيست حتما اب و نوشيدنی انرژی زا بخورين .
ان زمانها که معلم بودم با اون پوشش کامل اسلامی توی اين فصل نمی دونم چطوری می تونستم توی اتاقهای پر از دانش اموزهای قد و نيم قد دوام بيارم . اتاقهايی که بعضی هاشون پنجره هاش باز نميشد و تنها يه پنکه زپرتی جلوی کلاس می چرخيد که بيشتر اعصاب خورد کن بود . بچه هايی که از شدت گرما بی حال بودن و خودم که سعی ميکردم با صدای بلند توجه شون رو جلب کنم يا لااقل از چرت زدنشون جلوگيری کنم .
ساعت يک که ميشد وقت ناهار و نماز ميرفتم توی نمازخونه چادرم رو پهن می کردم روی زمين و چند دقيقه روش دراز می کشيدم . میدونستم که موکت نمازخونه بدجوری بوی عرق پا ميده . وقتی بلند ميشدم مجبور بودم همون چادر رو سرم کنم و ان موقع هزار بار از خودم می پرسيدم اين کار ارزش ادامه داره ؟ چند تا معلم ديگه مثل من انقدر عاشق بچه های محروم هستن که همه کمبودها رو نديد بگيرن واقعا خودشون رو فراموش کنن و هر روز به اميد يه روز بهتر از ديروز سر کارشون حاضر بشن در حاليکه ميدونن بازم بچه هايی هستن که ديشب از دست پدرشون کتک خوردن لباسهاشون پاره و کهنه است بعضی هاشون گرسنه اند مدرسه برای هر معلم سهميه گچ داره بايد روی صندلی چوبی ای بشينن که عکس دو تا قلب روش کنده شده ...اينها رو که می نويسم تصوير کلاسها و مدرسه می اد جلوی چشمهام . حتی شاگردام رو . الان ديگه بعضی هاشون حتما دبيرستانی شدن بعضی هاشون هم دانشگاهی خيلی هاشون بی شک الان مادرن ...اين چيزها که از خيالم می گذره بيشتر برام يه کابوسه تا يه خاطره . وقتی انجا بودم اينطوری نبود الان که اينجام می فهمم چه کارهايی کردم چقدر ارزش داشته چقدر ارزشش رو دونستن يا مسلما ندونستن ...
هوا هنوزم گرمه با اينکه نزديک شبه . درست مثل همون موقع ها که من سوار اتوبوس شهر ميشدم تا برم خونه و برای يه فردای ديگه چادرم رو بشورم ...
