وقتی عکسهای هنرپيشه های معروف ايرونی رو می بينم که به دست بوسی رفسنجانی رفتن فکر ميکنم ديگه فيلمهايی که ازشون ديدم دوست ندارم . وقتی عکس ورزشکارهای معروف ايرونی رو می بينم که به نوعی دارند تبليغات انتخابات می کنند دلم می شکنه ميگم ديگه هيچوقت واسه برنده شدنشون دعا نمی کنم . وقتی به يه عالمه شاعر و نويسنده و متفکر ایرونی نگاه می کنم که چهار زانو روی زمین می شينن و يکی روبه روشون روی يه صندلی استيل می شينه و حرف می زنه فکر می کنم نکنه که من ديگه جز ايرونی ها حساب نميشم . چرا من با اين همه ادم مشکل دارم اخه اولش من فکر ميکردم فقط با چند تا از اون بالابالايی ها مشکل دارم ! اما انگار حالا ديگه تعدادشون خيلی زياده .
يه موقعی گير کرده بودم بين يه سری ادمهايی که به نظرم خيلی عجيب بودن مثلا پنجشنبه ها بايد اتاق پذيرايی شون رو مرتب ميکردن پشتی ميگذاشتن توی کاسه های کوچيک خرما و قند می ريختن و با فاصله های مساوی جلوی پتوهای ملافه کشيده ميگذاشتن بعد ساعت دو بعد از ظهر يک نفر سوار دوچرخه می امد پشت در حياط . يا الله ميگفت از توی پلاستيک عبا و عمامه را در می اورد و می پوشيد . بعد يه راست می رفت روی تنهای صندلی توی اتاق پذيرايی می شست و شروع می کرد به گفتن حرفهايی که من اصلا باورم نميشد . يه چيزهايی در مورد اندازه بزرگی و کوچکی گناه در زمان اقامه نماز و بعد هم يه شعرهايی می خوند که پنج شش تا خانوم چادر سياه صورتشان رو می پوشوندن و زار زار گريه می کردن همچين که شعر تموم ميشد توی دستمال کاغذی ها بلند فين می کردن و اون وقت همه توی استکانهای کمر باريک چايی می خوردن ...
اون موقع هم فکر می کردم چرا من اصلا نمی تونم اين چيزها رو بفهمم . فکر می کردم يا اونها از يه کره ديگه امدن يا من . بعضی وقتها فکر می کردم توی ماشين زمان چند دهه عقب رفتم . هنوزم اين چيزها يه جورايی برام کابوسه !
الان ديگه اين ادمها تعدادشون خيلی زياد شده . به تهران نگاه نکنين . اگه خواستين يه چند کيلومتری از تهران دور شين به هر سمتی که دلتون می خواد بعد ببينين که چه واويلايی است .قانون اساسی مملکتمون هم اگه اصلاح بشه با مردم از اين نوع چه بايد کرد ؟
