بد نيست گاهی اشاره ای به ايراداتمان بکنيم . ما ملت اصلا بلد نيستيم رک و پوست کنده حرفمان را بزنيم . در بيشتر موارد هم اگر قصد رک گويی داشته باشيم با فحش و توهين همراه ميشود . چون اصلا نمی دانيم شيوه رک گويی چگونه است . مثلا اين چند روزه هر کسی از دوستان و اشنايان دور و برمان برای احوال پرسی مادر همسرم زنگ می زد من خيلی راحت قضيه را بی کم و کاست تعريف می کردم و می گفتم که چون در حال استراحتند نميتونند با کسی حرف بزنند . انها هم خيلی راحت پذيرا بودند . بر عکس دوستان و فاميلی که از ايران زنگ می زدند بعد از ده بار احوال پرسی و نام بردن تک تک افراد خانواده ده بار قربان صدقه و بلا دور تازه می رفتند سراصل مطلب بعد هم با هر جمله توضيحی در مورد بيمار ده بار تعارف و قربان صدقه و اخ و وای و گريه و بغض و سر اخر هم که می گفتم نمی تونند صحبت کنند دوباره از اول شرح توضيح می خواستندکه مگه خيلی حالشان بد است !!!!
اين جريان در همه امور زندگی ما تاثير می گذارد . مثلا وقتی ميگم که رای دادن به کانديدهای اين دوره رياست جمهوری اشتباه است و علتش هم اين است که کسی که کانديد رياست جمهوری است به ولايت فقيه ، شورای نگهبان و قانون اساسی ، پرچم و سرود ملی جمهوری اسلامی پايبندی دارد و من هيچ کدام از اينها را قبول ندارم ديگر چرا بايد توضيح بدهم که بد را انتخاب کنيم که بدتر نيايد .
اين من که ميگويم می تواند تک تک ما باشد . فکر کنید ببینید رک گويی ، خلاصه گويی ، اجتناب از پراکنده گويی چقدر می تواند هزينه های جسمی و مالی کمتری داشته باشد .
من هم خيلی وقتها در وبلاگم اصلا نمی تونم رک گو باشم چون ديگران انتظار ندارند . مثلا اگر يک روز مطلبی بنويسم در مورد اينکه چرا از تولد يک کودک لذت نمی برم ، یا در مورد نشانه های یک ازدواج موفق نظرم را بنویسم ، یا در مورد تفاوت نوع عبادت و جنس خدا شايد کسی حرفم را باور نکند اصلا از اينکه از نوشته هايم کسی برداشت اشتباهی داشته باشد ناراحت ميشوم برای همين از خيلی از مطالبی که دوست دارم در موردشان بنويسم صرفه نظر می کنم .
فکر می کنم گاهی ما با خودمان هم رودروايسی داريم . خودمان هم خودمان را سانسور می کنيم . چه ميشود کرد . اينجوری تربيت مان کرده اند .
