شهریار هم درست میگه : گیریم که گنجی هم ازاد شد تکلیف 65 میلیون ایرانی چیه .
مدیار هم روزی مثل من و تو دست به کیبور می برد و ان چیزی که از ذهنش میگذشت تایپ می کرد . با این تفاوت که من گاهی بعد از تایپ ان را دیلیت می کنم او شجاعت داشت و از دگمه پابلیش استفاده می کرد . من اگر دیلیت می کنم از ترس نیست خسته ام از این همه افسردگی که در نوشته ها احساس می کنم . گاهی از امیدهای کاذب و روزانه مردم تعجب می کنم . گاهی در عکسهای بچه ها دقت می کنم و از خودم می پرسم من هم وقتی انجا بودم همینطور خمیده بودم و کمی هم زیر چشمهایم کبود بود . چقدر خوب می تونستم نگاهم را کنترل کنم و چقدر خوب می تونستم لال بشم و بیشتر اوقات کر ...
گرچه دور شده ام اما فکر نکنم اسیب های روحی ای که خواسته و ناخواسته بر نسل ما تحمیل شده جبران پذیر باشد . اعتماد به نفس چیزی است که در زیر لایه های پارچه که از سر تا پایمان را می پوشاند از ما گرفته شد . اینجا اعتماد به نفس را تمرین میکنم هر روز ...
صاف راه بروم قوز نکنم . با کسی صحبت میکنم در چشمهایش نگاه کنم . وقتی تشکر می کنم گردنم را خم نکنم . بلند و شمرده صحبت کنم . اسم وفامیلی ام را درشت بنویسم و بزرگ امضا کنم . اینها مقدمه ای است برای اینکه من بتوانم من باشم با قدرت و اراده . برای اینکه بتوانم خواسته هایم را اعلام کنم و برای انجامش پافشاری کنم . تمرین می کنم که هیچ کس از من بالاتر یا پایین تر نیست . قانون برای همه ادمها یکسان است خوشگل و زشت نمی شناسد . یاد میگیرم که روابط ادمها خیلی مهم است نه به خاطر احتیاجات بلکه برای احساس خوبی که در خودم ودیگران بوجود می اید . از اینکه کسی خوردن پوشیدن حرف زدن و رفتارم را کنترل نمی کند لذت ببرم . حالا دیگر دلشوره های کاذبم را از بین برده ام واز گریه های بی دلیل و سردرد هایم راحت شده ام .
برای همه زندانیان سیاسی احترام قایلم . به راستی که همه ما دانسته یا ندانسته در زندان بزرگی شکنجه شدیم شکسته شدیم شکستگی هایمان ناقص جوش خورد باز به ان هم عادت کردیم . زمان را گذراندیم جلو رفتیم اما زمان خیلی سرعتش از ما بیشتر بود برای همین دچار چندگانگی شدیم . علاجمان سخت است اما نشدنی نیست ...
به امید روزهای سبز و گرم
