۲۸ تير سال ۱۳۸۲ (ارشيو)
Published Wednesday, April 13, 2005 by kimia | E-mail this post 
هفتاد ميليون انسان زنده منتظر هفت متر عمامه اقايون هستند که ببينند کی می افته . خدا را شکر انقدر هم عاقل تشريف دارند که مجسمه ای از خودشان جايی نگذاشته اند که مردم ان را پايين بکشند . اين روزها هم که بازار تيغ داغ است يکی می خره که دانشجو رو زخمی کنه ، يکی ريشش را می تراشه که با کراوات جور در بياد ! هنوزم که هيچی نشده همه دارند در مورد اين که روی ان صندلی کی بشينه به همديگه چشم غره ميرن ! بشکنه پايه های اين صندلی که هر چی می کشيم از ان است . بگذريم از اينکه وقتی خمينی امد روی زمين نشست اما اين بعدي ها چون ديسک کمر داشتند کمتر از صندلی سلطنتی رضايت ندادند . راستش من اين لحظه که دارم مطلب می نويسم برام مهم نيست ان کسی که دولت اینده رو می چرخونه اسم کوچيکش چيه و ايا خوش تیپه ، ايا خوش اخلاقه ، ايا سيده ، ايا الان تو ايرانه يا قراره واردش کنن . برای من اين مهمه که کشور را برپايه قانونی استوار کنه که اگه يه دفعه ترکوندنش بعدی بتونه روی همون اصول به کار بهبود بخشی کشور ادامه بده (یعنی شخص خاصی اساس نباشد ) برای من ان کسی مورد تاييد است که همراه کانديد شدنش قانون اساسی اش تو دستش باشه که من ان مفاد مربوط به حقوق زنان را حتما بخونم ... وگرنه رای بی رای !در ضمن این قدر اصرار نکنید همه مشتاق خبرهای روز کشورمون باشند بابا مردم گرفتارند ، عاشقند ، بیزینس شون مهمتره ، ... من به یکی از ایرانی های شهرمون زنگ زدم گفتم از جریانات ایران خبر داری گفت نه بچه ام اسهالیه حالش رو ندارم به این چیزها فکر کنم !!!! خب دیگه هر چی بیمزگی کردم بسه دیگه ...گفتن نداره ولی به خدا یک هفته است خواب و خوراک ندارم ، خیلی ناراحت ان جوانهای شیرازی هستم که از بین ما رفتند . و نگران انهایی که خبری ازشون نیست . امیدوارم به خاطر زحمات انها و تمامی مردم رنج کشیده ایران این تلاشها نتیجه مثبتی داشته باشه . و شک نداشته باشید که خواهد داشت .
