هر وقت به لیست لینکها نگاه می کنم و می بینم که وبلاگ من نه منم پینگ شده حالم بد میشه . گریه ام می گیره . انگار یه کسی با پینگ کردن این وبلاگ می خواد دل ما رو بسوزونه . می خواد یادمون بیاره که حواستون جمع باشه ما داریم شما رو می پاییم .
گاهی به مدیار فکر می کنم که حتما توی اون تنهایی و تاریکی می دونه بچه های وبلاگی اولین کاری که می کنند اینه که براش پتیشن درست کنن . می دونم که می دونه وبلاگی ها نگرانش هستند بهش فکر می کنند . چه میشه کرد غیر از اینکه براش دعا کنیم که طاقت بیاره و مقاوم باشه ...
***
به نظر من اینجا زمان خیلی زودتر از اون چیزی که تصور میشه میگذره . تمام دوشنبه تا جمعه ها مثل برق می گذره و اخر هفته سر می رسه . این اخر هفته رو هم مثل خیلی ها از تعطیلات از شهر زدیم بیرون . رفتیم به یه شهر نسبتا بزرگتر از شهری که توش زندگی می کنیم . ان جا دیگه دریا نداره نسیم مرطوب ساحلی نداره مردمش با دمپایی و مایو تو خیابون راه نمی رن . چند تایی اسمون خراش داره اما نه به اندازه شهرهای خیلی خیلی بزرگ. ترافیکش زیادتره سرعت ماشینها خیلی بیشتره حرکت مردم هم همینطور . مردمش صمیمیت شهر کوچک ما رو ندارند خارجی هاش خیلی زیادند . به همون نسبت هم ایرانی بیشتر داره . ما گاهی که از شهرساکت و اروم خودمون خسته می شیم یه سر می ریم انجا تا اب و هوایی عوض کنیم . این دفعه هم خیلی خوش گذشت . با دوستامون تصمیم گرفتیم که بریم از اون فیلمهای تری دی ببینیم از همونهایی که باید عینک زد اما متاسفانه تمام بلیطهاش فروخته شده بود . طبق معمول اقایون گفتند بریم بار و خانومها مخالفت کردند . خلاصه تصمیم گرفتیم بریم بولینگ . ان موقعها که کوچیک بودم یه سری از این مانع ها (نمی دونم اسمش چیه ) داشتم که در واقع ماژیک بودن و یه توپ کوچیک هم داشتم که باهاش بولینگ میکردم . خیلی دوست داشتم یه روز واقعی اش رو بازی کنم . خلاصه برای اولین بار رفتیم به دیدن بازی بولینگ . اولش سایز پامون رو گفتیم که کفش بهمون بدن و بعد هم یه ردیف بهمون دادند و رفتیم توپهایی رو انتخاب کردیم که سوراخهاش مناسب انگشتهامون بود ...
بعد اسمهامون رو دادیم به کامپیوتر و شروع کردیم به انداختن توپها . هر کدوم از اون مانع ها که می افتاد کامپیوتره خودش حساب می کرد و امتیاز می داد . اولش یه کم خرابکاری کردم اما جدا بازی قشنگیه . دو تا اقایون اول و دوم شدن من سوم شدم و دوستم چهارم شد . وقتی از اونجا می امدیم بیرون گفتم میشه دفعه دیگه بریم ایس اسکیت اخه من خیلی دوست دارم یه بار اونم از نزدیک ببینم . بحث از همونجا شروع شد که حالا که شما اینقدر اینجا رو دوست دارین شما که با همه چیزاین شهر اشنایید . بیشتر دوستها و اشناها و فامیل هاتون اینجان چرا نمی این همینجا زندگی کنین و از این حرفها . یک ساعت بعد موضوع خیلی جدی شد ... کجا خونه بگیریم . کی اسباب کشی کنیم و هزار و یک حرف جدی دیگه .
امروز موقعی که برمیگشتیم توی راه کلی روی حرفهای دیشب فکر کردیم و تصمیم گرفتیم که بعد از عید نوروز بریم دنبال خونه و بقیه مقدمات رو برای هجرت کامل فراهم کنیم . اما تا اون موقع باید بازم برنامه ریزی کنیم ...
نمی دونم ... یه حالی دارم وقتی فکر می کنم باید از این جا برم ... هم دوست دارم هم دلم تنگ میشه ...
***
من اگه مرد بودم از اینکه همیشه خانومم فکر منو حدس بزنه ناراحت میشدم . خیلی وقتها اقایون رو باید بیشتر درکشون کرد . البته این خیلی خوبه که خانومها انقدر تیزهوش باشند که بتونند چند ساعت تا چند سال اینده رو پیش بینی کنند و به نسبت هم از احتمالات خطا کم کنند اما مردها دوست ندارند همیشه با پیش بینی های تیزهوشانه خانمها مواجه بشن . احساس یک نوع عقب ماندگی می کنند بندگان خدا !!
مثلا اگه همسرتان عمدا شما را تا شب در خیابان گرداند تا به این بهانه شما را با بردن به یه رستوران سورپرایز کند نزنید توی چشمش و بگید که من از قبل می دونستم و دو تا تکه ساندویچ درست کردم و اوردم . یا وقتی یه سوال خیلی سخت می پرسند (از نظر خودشون) و شما هم جوابش رو بلدید گه گاه بگید نمی دونم و ازش توضیح بخواین ...
شما نمی دونید این اقایون چه روح لطیف و حساسی دارند :)) باید خیلی اوقات بهشون فرصت داد که نشان دهند از ما خانومها باهوش ترند :)) یا مدیریت شون بهتره :)) یا منظم ترند :)) یا حتی وانمود کرد که از ما بهتر کباب می پزند :)) بهتر رانندگی می کنند :)) ...
ما که خودمان می دانیم چه کاریه ایم ... اما باید روحیات مردها را هم بیشتر درک کرد ...
Email
1ghatreh[at]Gmail[dot]com-
